Verfügbare Informationen zu "Veyva Wusivê Ale Koyî"
Qualität des Beitrags: Beteiligte Poster: dersim Forum: DERSİM-ZAZA ARŞİVİ Forenbeschreibung: Dersim-Zaza Platformu aus dem Unterforum: Tertelê Hiris u Heşti_DERSİM 38 SOYKIRIMI Antworten: 1 Forum gestartet am: Dienstag 05.12.2006 Sprache: türkisch Link zum Originaltopic: Veyva Wusivê Ale Koyî Letzte Antwort: vor 16 Jahren, 8 Monaten, 21 Tagen, 17 Stunden, 26 Minuten
Alle Beiträge und Antworten zu "Veyva Wusivê Ale Koyî"
Re: Veyva Wusivê Ale Koyî
dersim -Veyva Wusivê Ale Koyî
Veyva Wusivê Ale Koyî
Yıl 1945 henüz dokuz yaşındayım. Nisanın bir perşembe sabahıydı. Babam tarlada çift sürüyor, annemde kahvaltısını hazırlıyordu. Bu sırada evimize orta yaşlı bir kadın geldi.Annem onu tanıyordu. Adı Ezime idi. Ama komşular ona Veyva Wusivê Ale Koyî derlerdi. Annem çay demlerken gözleri entarisine takıldı. Gülerek:
-Kumaşê manîsê, mi ve kurmaşe fistanê to ra zu wo dedi.
Bu sefer ikiside birlikte güldüler. Nazimiye ilçesine bağlı Yêresk nahiyesinde ikamet eden Wusivê Ale Koyî’nin gelinini herkes tanırdı. Fakat Wusivê Ale Koyî ailesinden yalnızca bir gelin yaşıyordu. Öteki aile bireyleri ise 1937’ de Tırk askerleri tarafından nahiyedeki diğer ailelerle birlikte katledilmişlerdi.
Babamın kahvaltısını tarlaya götürdükten sonra çabucak geri döndüm. Eve vardığımda ikisi birlikte kahvaltı ediyorlardı. Ben de sofraya oturdum. Kahvaltı esnasında annem 1937’de başından geçenleri anlatmasını istedi. O da anlatmaya basladı :
“Tırk piyadeleri nahiyemizin etrafını kuşatmadan önce nahiyenin toplam nüfusu 1350 idi. Şimdi ise yalnızca 160 insan” diye söze girdi.
“Yêresk’te Wusivê Ale Koyî ‘nin geliniydim. Eşimin yaşı 23, benim yaşım ise 21 idi. Altı aylık kızımız vardı. Kocamın dört kardeşi vardı. Dördü de evliydiler. Onların da çocukları vardı. Eltilerimden biri hamile idi. O dönemde Yêresk nahiyesi ile bu nahiyenin çevresindeki köyler ve mezralarda Kurêşo aşiretinin bir kolu olan Wusênolar otururlardı. Tırk askeri alevi Kürdlerinin köylerini yakıp yıkmaları ve ahalisini de katletmeleri neticesinde köy halkından bazıları dağlara kaçmışlardı. Kaçamayanlarda apansız yakalandılar.
1937 Mayısının bir çarşamba günüydü. O günün öğleden sonrasında Tırk piyadeleri köyümüzün etrafını kuşattılar. Bir müddet sonrada dağlarda ve ormanlarda topladıkları köylüleri de nahiyeye getirdiler. Hepsininde elleri arkalarından bağlanmıştı. Toplayarak bir araya getirdikleri gençlerle ,ihtiyarları , kadınları,kızları ve çocukları nahiyenin ortasındaki düzlükte dörtlü sırada dizdiler ve yürüyüş kolu halinde Îresî deresi istikametinde yürüttüler. Benim gibi kucaklarında bebekleri bulunan kadınlarin elleri de önlerinde bağlamışlardı. Bu vaziyette hem yürüyor, hem de bebeklerimizi taşıyorduk.
Askeri birlikler bizleri araya almiş yürüyüş kolu halinde dere istikametinde götürüyorlardı. Yürümeyenlerin ya da kasten yürümek istemeyenlerin kiçlarına süngü ile dürterlerdi.
- Yürü lan! Annasını siktiğimin Kürdü , dedikten sonra da süngüyü batırırlardı.
Dere yatağına götürünceye kadar bu şekilde süngü dürtmeye ve tekmelemeye devam ettiler. Kadınlarla , kızların çığlıkları arş-ı alaya çıkmıştı. Bebekler analarının kucaklarında , cocuklar da sıra aralarında bağrışıp çağrışırlardı.
Yêresk deresinin yatağı öylesine derindeydi ki içinde top atılsa etraftan duyulmazdı.
Ve o gün Yêresk deresinde Tanrı insanları unutmuştu.
Dere yatağına vardığımızda kenarda bulunan bir düzlükte bizleri tek sıralı saflarda dizdiler. Sonra her safın karşısında bir ağır makinalıyı konuşlandırdılar. Ağır makinalının başlarındaki askerler ateşe hazir halde bekliyorlardı. Komutanın:
- Ateş serbest ! komutuyla birlikte askerler tetiğe asıldılar.
Ağır makinalının namluları soldan sağa,sağdan sola gidip geldikçe , bu ağır makinalıların karşılarındaki saflarda dizili bulunan bizlerde patır patır yerlere devrildik. Nasıl ki tırpancılar çayırdaki otları biçerde, sırayla devirirlerse , bizleride öyle deviriyorlardı.
Kucağımdaki altı aylık kızıma isabet eden bir kurşun onun vücudunu delip geçtikten sonra göğsüme gömülmüş olmalı ki birden göğsümde bir sıcaklık hissettim. Aynı anda da bebeğim haykırdı ve başı yana kaydı. Onun ölümünden bir kaç saniye sonra da kollarım gevşedi ve onun ölüsünü taşıyamaz hale geldim. Ölü bebeğimle birlikte yere devrildiğimde sağımda ve solumda hısım-akrabalarımın ölüleri üzerime yıkıldılar. O andan bir kaç saniye sonra da kendimi kaybettim. Bu şekilde kaç saat kaldığımı hatırlayamıyorum. Ayıldığım vakit gecenin yarısı idi. Vücudum ağrılar içindeydi. Her yanım sızlıyordu. Üstümde üç ceset vardi. Bu cesetleri üstümden atmaya çalıştım. Fakat takatsizliğimden dolayı atamıyordum. Ellerimi üstümdeki cesetlerin üzerinden gezdirdim. Akan kanlardan saçlarıyla elbiseleri cıvık cıvık olmuşlardı. Fakat bu cesetler beni ağır makinalıların mermileriyle ,piyadelerin süngüsünden kurtarmışlardı. Bir an paniğe kapıldım ve cesetlerden kurtulmaya çalıştım. Ellerimle ,ayaklarımı hareket ettirerek cesetlerin altından çıktım. Ağır yaralıydım ve her yanım sızlıyordu. Bu esnada da kızım aklıma geldi. Cesetleri bir kenara çektikten sonra kızımın cesedini bulup çıkardım. Onu çıkardıktan sonra bu sefer de kocamın ölüsünü aradım. Onu da buldum, fakat çoktan ölmüştü. Sonra gelir defnederim düşüncesiyle kızımın ölüsünü kucağıma aldım ve oradan ayrıldım. Cesetlerden akan kanlar bebeğimin ölüsünün her yanına bulaşmıştı. Uyuyordu sanki.
Kocamın ölüsünün yanından ayrıldıktan sonra sağ kalan var mı düşüncesiyle cesetlerin etrafında dolaştım. Binlerce üst üste yığılmış öylece duruyorlardı. Görünen manzara seyredilecek gibi değildi. Bu şekilde beş - altı dakika cesetlerin etrafında dolaştım. Ama ses seda duyulmuyordu. Bir kaç saniye sonra cesetlerden ve karanlıktan korkmaya başladım. Dereden karşıya geçerek ormana daldım. Bu yöredeki arazi yüksek ve kalın gövdeli meşelerle kaplıdır. Yêresk deresinden itibaren bir yokuş başlar ve tepeye varıncaya kadar , bir kilometre boyunca devam eder. Tepenin yamacında ormanların arasında gizlenmiş Xariklilere ait bir kom vardı. Bu komun sahipleri ailemizi tanıyorlardı. Bu koma gitmek amacıyla ormanların arasında düşe kalka yokuşu tırmanmaya çabaladım. Yolun yarısına vardığımda ormanın sığ bir yerinde durarak kızımın cesedini yere indirdim ve göğsümdeki yaraya baktım. Kanlar yaramın üstünde pıhtılaştığından dolayı artık kan akmıyordu. İç çamaşırımdan bir parça kopardıktan sonra, onunla sardım. Kızımın ölüsünü tekrar kucağıma alarak yokuşu tırmanmaya devam ettim. Bazen on, bazen de onbeş dakikada bir durup dinleniyordum. Bu halimle yarim saatlik yolu birbuçuk saatte tırmanabildim. Tepenin yamacına vardığımda Xarik’e giden yoldan saparak kom patikasına yöneldim. Komun önüne vardığımda düştüm.
Bu esnada da köpekler havlayıp üstüme saldırdılar. O anda bebeğimin ölüsünü yere bıraktım ve taş aldım. Köpeklere taş atarken bir yandan da komdakilere sesleniyordum ve köpekleri durdurmalarını söylüyordum. Bir kaç dakika sonra komdakiler koşup geldiler. Köpekleri uzaklaştırdılar , sonra benimle bebeğimi götürdüler. Komun içinde bir silteye yatırdıktan sonra , yarama baktılar. Yaramın durumunu gördükleri vakit, evin reisi bıçağı ateşte kızdırdı ve bununla kurşunu çekip çıkardı. Kurşun derinde olmadığından dolayı kolay çıktı. Kurşunu çıkardıktan sonra yaramın üstünü temiz bir bez ile sardılar. Ondan sonrada süt kaynatıp bana içirdiler.
Ben yatakta iken komdakiler tencerede su kaynattıktan sonra bununla bebeğimin ölüsünü yıkadılar ve götürüp komdan biraz uzakta gömdüler.“
Kaynak:
Hiris Heşt ve Munzur Kan Ağlarken
http://www.zazaki.org/modules.php?name=Content&pa=showpage&pid=13
Mit folgendem Code, können Sie den Beitrag ganz bequem auf ihrer Homepage verlinken
Weitere Beiträge aus dem Forum DERSİM-ZAZA ARŞİVİ
Miandonike - gepostet von dersim am Freitag 11.05.2007
Koê Milpeti_Milpet Dagi - gepostet von dersim am Sonntag 23.09.2007
POLITIKA, YASAM ve GÜNCEL SORUNLAR - gepostet von dersim am Mittwoch 06.12.2006
Ähnliche Beiträge wie "Veyva Wusivê Ale Koyî"